بررسی صلاحیتهای فوق العاده مقامات عالی حکومتی در ایران

حمایت از حیات ملت یکی از مهمترین وظایف حکومت است. حالت فوق العاده یا وضعیت استثنائی تنها زمانی ممکن است اعلام شود که حیات ملتی تهدید شده باشد. این زمانی رخ خواهد داد که در پرتو تهدیدهایی بر ضد ملتی، اختیارهای عادی مقام های عمومی برای اداره کشور نابسنده و ناکافی باشد. بسیاری از کشورها در قانون اساسی خود با پیش بینی اختیارات فوق العاده در شرایط غیرعادی و استثنائی برای عالی ترین مقامات حکومتی، او را قادر می سازند که خارج از محدودیت های معمولی قانون اساسی تدابیر و تصمیمات لازم را اتخاذ نماید و مملکت را از حالت بحران و هرج و مرج نجات دهند. در نظام مردم سالارجمهوری اسلامی ایران، عالی ترین مقام رسمی کشور، رهبر است . از این رو رهبری از اختیارات فوق العاده برخوردار می باشد که با متمرکز شدن قدرت در دست او، به وضع مقررات و اتخاذ تدابیر لازم تا مرتفع شدن حالت بحران می پردازد. تجلی تامین سعادت بشر توسط خداوند منان در مکتب تعالی بخش اسلام است که با رهبری الهی محقق می شود و لازمه آن عمل به احکام اسلام است و ولایت فقیه ضامن اجرای همه احکام نورانی اسلام است و چون اسلام برای هر وضعیتی چه عادی و چه فوق العاده برنامه حیات بخشی دارد، ولایت مطلقه فقیه با اعمال احکام الهی در هر مرحله سعادت، عزت و کرامت مردم و رشد، تعالی و سرافرازی کشور را محقق می نماید و تجارب انقلاب و اعمال ولایت امام و رهبری معظم انقلاب بهترین سند افتخار است که نشان داده است جمهوری اسلامی با تدابیر رهبر الهی همواره پیشرفت و عدالت و سرافرازی را طی نموده است و لازم است مدل آن تبیین شده و به جهان برای خدمت به بشریت ارائه شود. توازن و برابری بین اختیارات فوق العاده و حقوق و آزادی های فردی در قانون اساسی ایران به درستی برقرار شده است و مکانیسم کنترلی دقیقی وجود دارد.